KLJ'ers op blind date: “Ik kende niemand, maar voelde me meteen thuis”

KLJ’ers vind je in alle vormen en maten. In Blind Date stellen we twee – voor elkaar onbekende – KLJ’ers aan elkaar voor. Wat willen ze van elkaar weten en wat kunnen ze bijleren?

Leiding zijn in KLJ, dat is een vak apart. Eens de microbe je te pakken heeft, is het moeilijk om er nog vanaf te raken. Dat bevestigen Orfelia Vlerick (23) van KLJ Nederename en Emile Verstraete (20) van KLJ Nevele. Zij ontdekten KLJ op een heel verschillende manier. Emile doorliep elke leeftijdsgroep en werd nadien leiding. Orfelia was nooit KLJ-lid, maar begon meteen aan haar leidingcarrière. Hoe is het om leiding te zijn? En hoe verschillend of gelijkaardig zijn hun ervaringen als leiding?

Emile: “Mijn eerste kennismaking met KLJ dateert van toen ik nog heel klein was. De crèche waar ik naartoe ging, lag niet ver van het KLJ-lokaal en de kinderen van mijn onthaalmama waren er al een aantal jaar lid. Ik wist natuurlijk nog niet goed waarover ze het hadden, maar sindsdien ging er wel al een belletje rinkelen bij het woord ‘KLJ’.”

“Sinds mijn zevende heb ik geen enkel kamp gemist. Toen ik later in de leiding stapte, kende ik iedereen uit mijn leidingsploeg al. We hebben samen heel wat avonturen beleefd, dat schept een band.”

Orfelia: “Ik leerde KLJ pas kennen toen ik ging studeren aan de hogeschool. Daar heb ik Sofie, de toenmalige hoofdleidster van KLJ Nedername, ontmoet. Omdat er niet genoeg leiding was, vroeg ze mij om mee te gaan op kamp als leiding. Behalve Sofie kende ik eigenlijk niemand. Enkele maanden voor het kamp ging ik naar een vergadering om het kamp voor te bereiden. Dat was bij iemand thuis, wat het heel gezellig maakte. Dat iedereen supervriendelijk was, gaf me een goed gevoel. De anderen beschouwden mij meteen als leiding en er werden taken verdeeld om de kampactiviteiten in elkaar te steken.”

Emile: “Mijn eerste vergadering was die voor de planning van het werkjaar. Als nieuwe leiding weet je nog niet goed hoe alles in elkaar zit, dus je kijkt de kat wat uit de boom. Bij ons is het de gewoonte dat de nieuwe leiding voor snacks en eten zorgt voor de andere leiding. Ik kreeg ook meteen een taak toegewezen: ik moest ervoor zorgen dat alle leden een T-shirt of trui hadden en ik moest er bijbestellen als er geen meer waren. Was je na het kamp van plan om te blijven en meer taken op je te nemen?”

Orfelia: “Oorspronkelijk zou ik enkel leiding geven op kamp, maar nadien vroegen ze me om in de leiding te blijven. Dat heb ik dan ook gedaan. Omdat ik een studentenjob had in het weekend, ging ik eerst maar om de twee weken. Na een tijdje bouwde ik het werken af, omdat ik dat niet kon combineren en ik het heel leuk vond in de KLJ.”

Emile: “In mijn afdeling moet je gevraagd worden om in de leiding te komen. Ik wilde heel graag leiding worden en vond het leuk dat ik die kans kreeg. Je leert je medeleiding bovendien op een andere manier kennen dan als lid, zeker de mensen die een paar jaar ouder zijn.”

[Lees verder onder de foto.]

Orfelia: “Ik heb KLJ nooit meegemaakt als lid. Toen ik twaalf jaar was, werd ik wel lid van Jokri (een jeugdvereniging van jonge christenen, red.). Zij organiseren ook activiteiten en kampen waar we spelletjes speelden, al heb ik op de KLJ nog veel nieuwe spelletjes leren kennen!”

Emile: “Doordat ik zo lang lid geweest ben, kende ik natuurlijk al veel spelletjes. Naast de activiteiten leer je ook wat er achter de schermen allemaal gebeurt en wat de gebreken zijn. Als lid zie je enkel de activiteiten, de weekends en het kamp, maar je staat niet stil bij alle andere taken die nog moeten gebeuren. Je beseft dan pas dat je leiding van vroeger eigenlijk ook gewoon studenten waren en niet de volwassen, werkende mensen die je als lid voor ogen had.”

Orfelia: “Dat heb ik ook na één of twee jaar ontdekt. In het begin was ik vooral bezig met de activiteiten, maar na een tijdje nam ik ook andere taken op mij en besefte ik dat er nog veel meer moet gebeuren dan enkel de spelletjes bedenken. Toen twee medeleidsters stopten als leiding, kwamen er heel wat taken mijn richting uit. Gelukkig had een van hen verschillende draaiboeken gemaakt zodat we perfect wisten wat we moesten doen.”

Emile: “Inderdaad. Je beseft pas wat er allemaal moet gebeuren als er iemand wegvalt die heel veel taken op zich nam en je al die taken ineens zelf moet doen.”

Tekst & foto: Femke De Coninck