Florian Boterdaele (KLJ Wetteren) werd op jonge leeftijd kaal

Florian Boterdaele (22) van KLJ Wetteren is al zo’n zes jaar volledig kaal. Niet omdat hij zijn haar heeft afgeschoren, wel omdat hij een agressieve vorm van alopecia heeft, een ziekte waarbij al je haar uitvalt. Bij Florian groeit het niet meer terug. Na het dragen van een pet en een pruik, toont Florian nu trots zijn kale kop.

“Ik was 14 jaar toen een vriend van de KLJ tijdens een sportfeest opmerkte dat ik een kaal plekje had achteraan op mijn hoofd”, begint Florian zijn verhaal. “Ik liet het die avond aan mijn mama zien, maar besteedde er verder niet veel aandacht aan.” Een maand later ging Florian naar de kapper. “’Een stressplekje’, zei de kapper tegen me.” Maar als 14-jarige had Florian nog niet zo veel stress. “Mijn mama dacht dat het door het gamen kwam”, vertelt Florian verder. “Ik gamede nogal veel en kon er hard in opgaan.” Een paar maanden later kreeg dat ene kaal plekje het gezelschap van een tweede kaal plekje. “Toen besefte ik dat er iets niet klopte en gingen we naar de dokter.”

[Lees verder onder de foto.]

Bij de dokter viel het verdict: alopecia. “Ik had daar nog nooit van gehoord”, vertelt Florian. “Blijkbaar is het een auto-immuunziekte, wat betekent dat je lichaam zichzelf aanvalt. Mijn lichaam beschouwt mijn haardos als een indringer en wil het dus weg. Het enige symptoom is dan ook haaruitval, voor de rest heb ik er geen last van.” Er bestaan verschillende vormen van alopecia, maar Florian heeft een van de agressiefste. “Toen de dokter zei dat die niet zeker was dat hij mijn haaruitval kon stoppen, stortte mijn wereld even in. Het paste niet in het beeld dat ik had van dokters. Ik dacht dat die elk probleem konden oplossen.”

Gelukkig was er nog een klein beetje hoop voor de toen 14-jarige Florian: “De dokter zei dat ik twee behandelingen kon proberen. De ene had 40% slaagkans, de andere 60%. Ik had toch niets te verliezen, dus startte ik met de eerste behandeling. Helaas werkte die niet. Mijn dokter kon mij niet meer helpen, dus werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis. De tweede behandeling bestond uit druppeltjes die ik op mijn hoofd moest doen. Die irriteerden mijn huid, wat best veel pijn deed.” Florian volgde die behandeling bijna zeven maanden lang, maar helaas had ook die geen effect.

[Lees verder onder de foto.]

“De eerste maanden na de diagnose viel alles nog wel mee,” zegt Florian. “Mijn haar viel niet snel uit. Maar na een tijdje versnelde de haaruitval. Op een maand tijd verloor ik heel veel haar.” In het begin kon Florian met behulp van wat gel zijn haar zo leggen dat de kale plekken niet zichtbaar waren. “Na een tijdje ging dat niet meer. Ik had gewoon nog te weinig haar om alle kale plekken te verstoppen, dus begon ik een pet te dragen. Altijd en overal, zelfs op plaatsen waar niemand anders een pet zou dragen. Als ik bijvoorbeeld in de kerk kwam tijdens een begrafenis, kreeg ik wel wat rare blikken.”

Na een tijd bood zelfs een pet geen oplossing meer. “Maar voor ik naar een volgende oplossing kon overgaan, moest ik eerst mijn ziekte een plaats geven en aanvaarden. Je moet namelijk aan jezelf toegeven dat je je haar verliest vooraleer je een pruik kan beginnen dragen. Ik heb dat uiteindelijk, gesteund door mijn ouders, dan toch gedaan. Die pruik was voor mij een soort van houvast. Niemand mocht mij zien zonder.”

[Lees verder onder de foto.]

“Dankzij de KLJ durfde ik vervolgens ook mijn pruik achterwege te laten. De KLJ is mijn tweede thuis en ik kan er alles vertellen. Toen ik zei dat ik mijn haar aan het verliezen was, waren de andere KLJ’ers heel begripvol. Daar ben ik ze echt dankbaar voor,” vertelt Florian. “Ze zorgden ervoor dat ik me comfortabel genoeg voelde om mijn pruik af te zetten als ik daar klaar voor was. Zij waren dan ook de eersten waarbij ik het publiekelijk durfde. Het begon met mijn pruik af te zetten tijdens het vendelen, nadien ook als we samen iets aan het drinken waren. Op een bepaald moment kwam ik zonder pruik naar de KLJ. Toen dacht ik: als ik dit kan bij mensen die ik goed ken, dan lukt het me ook in de rest van de wereld.”

[Lees verder onder de foto.]

Al sinds zijn kindertijd is Florian gepassioneerd door video. “Ik sta ermee op en ga ermee slapen! Al op mijn zevende maakte ik mijn eigen films met een camera die ik had gekregen van Sinterklaas,” vertelt Florian al lachend. “Ik studeer nu ook iets wat veel met media te maken heeft”. Florian heeft naast z’n studies ook een eigen studentenonderneming waarmee hij verschillende soorten video’s maakt. “Op een bepaald moment wou ik heel graag een kortfilm maken, maar ik wist niet goed waarover. Toen besloot ik om er een te maken over mijn verhaal, want dat wou ik al lang vertellen.” Na maanden werk was de kortfilm af. “Ik heb nog getwijfeld of ik hem wel online zou plaatsen, maar mijn broer en zus – die mij heel hard hebben geholpen als acteur en assistent – zeiden dat ik het moest doen. Die avond had ik al direct 12.000 weergaven, ongelooflijk!”

Tekst: Merel Wauters / Foto: Lise De Maerteleire