Ex-triatleet Marc Herremans coacht kinderen, jongeren en volwassenen naar herstel

Ex-triatleet. Topsporter. Inspirator. Vader van drie. Wereldkampioen op de Ironman in Hawaii. Motivational speaker. Kinder- en jongerencoach. Trainer. Dierenvriend. Het optimisme zelve. Marc Herremans (49) is het allemaal – en we zouden nog even kunnen doorgaan. Na het ongeval dat hem 21 jaar geleden van borst tot tenen verlamde, gebruikt hij zijn verhaal nog elke dag om anderen te inspireren en te helpen revalideren. “Mijn ongeval was niet het einde, maar een nieuw begin.” Hadden we al ‘inspirator’ gezegd?

Dat het ongelofelijk druk is, zegt Marc Herremans als we hem op vrijdagmiddag even kunnen strikken. Maandagmorgen vloog hij naar Lissabon om er op dinsdag zijn verhaal te delen. Woensdagavond bij thuiskomst meteen in bed kruipen? Ondenkbaar, dus breidde Marc nog enkele uren revalidatie aan de dag. Na een luttele paar uur slaap ging op donderdagmorgen tóch de wekker om de kinderen naar school te brengen. Daarna gepland: een ritje naar Brussel voor een lezing, meerdere revalidatie-uren en nog een voordacht om de dag mee af te sluiten. “Vandaag heb ik er al drie interviews op zitten”, zegt Marc dus op vrijdagmiddag. “Hierna moet ik opnieuw de baan op. Veel tijd heb ik deze week nog niet gehad, dus vergeef het me als ik tijdens ons gesprek nog wat revalidatie-oefeningen doe en mijn computer in de gaten houd”, zegt hij. Dat mannen moeilijk twee dingen tegelijk kunnen, werpen we hem voor de voeten. “Daarom dat ik er drie tegelijk doe”, kaatst hij de bal lachend terug.

Het is onvermijdelijk als eerste vraag in dit magazine: heb je zelf ooit in een jeugdbeweging gezeten?

“Ja hoor! Fantastisch vond ik dat. Als kind deed ik niks liever dan ravotten en spelen in de natuur. In de jeugdbeweging is die liefde alleen maar gegroeid: het was de plek om me uit te leven en tegelijk te connecteren met anderen. Ik ben lang bij de Chiro geweest, tot in de leiding toe. Nu ja, mijn verantwoordelijkheidsgevoel als achttienjarige leiding was niet om over naar huis te schrijven. Als jonge gast kon ik nauwelijks de verantwoordelijkheid voor mezelf dragen, laat staan voor anderen. Maar de leden hebben het toch allemaal overleefd.” (lacht)

“Dat mijn twee oudste kinderen (Anne-Lou is tien, Sue is zeven, red.) ook naar de jeugdbeweging zouden gaan, lag eigenlijk voor de hand. Dat is zo’n welkom alternatief voor al die schermen – daarmee lijk je met de hele wereld geconnecteerd, maar heb je eigenlijk met niemand een connectie. In de jeugdbeweging ben je echt sámen. Ik ben blij dat ik de kinderen de leuke tijd die ik daar heb gehad, ook kan gunnen. De jeugdbeweging vinden ze allebei ongelofelijk plezant. Sinds een paar weken is er Chiro op vrijdagavond: dat vinden ze top. Ook naar kampen wordt hier reikhalzend uitgekeken.”

“We proberen onze kinderen mee te geven dat buiten zijn belangrijk is, of dat nu via de jeugdbeweging is of daarbuiten. Ravotten is in ons gezin prioriteit, maar ik ben me ervan bewust dat niet alle kinderen de luxe hebben die wij kennen: hier in Wuustwezel is het heel groen, de stad is ver weg, de revalidatieweide naast ons huis biedt veel mogelijkheden. Dan is het gemakkelijker om de botten aan te doen en naar buiten te gaan. In de lente en de zomer gaat dat meestal vanzelf, maar in de koudere seizoenen moeten we toch ook iets meer moeite doen om de kinderen in beweging te krijgen.”

Hoe was je zelf als kind?

(snel) “Roekeloos. Ik vroeg ooit in de derde kleuterklas om naar het toilet te mogen, maar trok de schoolpoort achter me dicht en ging op avontuur in de plaats. Uren later hebben mijn ouders me teruggevonden in de tuin van de buren, waar ik op het gemak aan het spelen was. Die gebeurtenis is het startschot geweest van jaren vol kattenkwaad. Toen ik wat ouder was, stal ik bij de boer een paar kippen om klaar te maken op een verlaten plek in het bos. Laat ons zeggen dat mijn vuurtje zich net iets verder verspreidde dan voorzien. Of ik wilde met vrienden kaasfondue maken in de garage van een oud vrouwtje. Hup, weer een plek in de fik gestoken. En zo ging het maar door. (lacht) Ik prijs mijn ouders gelukkig dat ze van het merendeel niks afwisten, dat heeft hen heel wat slapeloze nachten bespaard. Ik kan alleen maar hopen dat mijn kinderen zulke stoten niet zullen uithalen.”

“Met ouder worden is de rust gegroeid, samen met mijn verantwoordelijkheidsgevoel. De dag dat ik vader werd, besefte ik dat ik vanaf dan niet hoofdzakelijk meer voor mezelf, maar in de eerste plaats voor mijn kind zou leven. Ook door mijn ongeval, tien jaar voor de geboorte van mijn eerste kind, ben ik anders naar de dingen gaan kijken: als je vaak in ziekenhuizen komt, besef je wat voor miserie er in de wereld is. Kinderen die ongeneeslijk ziek zijn, stomme accidenten met zware gevolgen... Dat doet nadenken. Ik probeer mijn eigen kinderen niet onder een stolp te stoppen, maar ben me wel bewust dat een ongeluk in een klein hoekje schuilt. Salto’s op de trampoline, in een boom klimmen... (blaast) Dan hou ik mijn hart vast. Maar ja, het zijn kinderen, en net als ik vroeger zien ze daar weinig gevaar in. Vallen en opstaan, en af en toe een blauwe plek, horen erbij.”

Het is intussen meer dan twintig jaar geleden, je ongeval. Vandaag sta je heel positief in het leven. Heeft het je veel tijd gekost om die klik te maken?

“In het ziekenhuis kwam het zoontje van mijn zus de kamer binnengelopen: ‘Nonkel Marc, ik ben zo blij dat ik je terugzie!’ Dat zette alles meteen in perspectief: ik mocht blij zijn dat ik de kans gekregen had om iedereen terug te zien, en voor hem was ik nog gewoon zijn nonkel. Als ik kijk naar het aantal mensen dat ik de laatste jaren verloren ben, zou het oneerlijk zijn dat ik níet blij ben met mijn tweede kans. Er is een voor en een na, dat klopt. Maar ik ben meteen weer vooruit beginnen te kijken.”

“Een doel hebben, dat helpt om je niet te verliezen in zelfmedelijden. Een doel dwingt je naar de toekomst te kijken, waardoor je het verleden moet laten rusten. Nog in het ziekenhuis begon ik al met trainen voor de Ironman in Hawaii. Ik moest en zou die winnen, en het is me gelukt ook. Het is niet altijd gemakkelijk geweest. Dat is het nog steeds niet. Ik train dagelijks nog zo’n vijf uur – dat ik nog altijd niks van medicatie moet nemen, heb ik daaraan te danken. Ik wil fit en gezond blijven voor mijn kinderen en dat vraagt nu eenmaal inspanning.”

Er waren al To Walk Again en Athletes for Hope, een dik jaar geleden opende je ook een revalidatieweide. Wat is de rode draad in de projecten waaronder je je schouders zet?

“De focus op mogelijkheden. Een ernstig ongeval met zware gevolgen hoeft niet het einde te betekenen. Ik zie het als een nieuw begin, een kans tot nieuwe, andere mogelijkheden: paragliden, wandeltochten door de natuur met mini-paardjes... Je moet er misschien naar zoeken, maar ze zijn er echt, die houvasten. Die maken het de moeite waard om te blijven doorgaan.”

“Met To Walk Again begeleiden we mensen met een fysieke beperking naar een waardevol en actief leven. We organiseren sport- en bewegingsmomenten, kampen, avontuurlijke weekends... Daar ontstaan vriendschappen tussen mensen die elkaar anders niet zouden ontmoeten. Met Athletes for Hope mikken we op nationale en internationale titels voor onze sporters, waar we tot nu toe wonderwel in geslaagd zijn. De revalidatieweide is de kers op de taart: daar laten we mensen met een beperking even gewoon mens zijn. Vaak zijn zij alleen maar patiënt, met revalidatiemomenten die standaard in een ziekenhuiscontext plaatsvinden. Wij wilden een plek creëren waar ze kunnen revalideren, maar waar ze ook kunnen connecteren met natuur en dier. In de zorg en daarbuiten: we mogen het effect van de warmte van dieren niet onderschatten.”

“Bij ons zijn mensen meer dan enkel patiënt – ze zien een bezoek aan de revalidatieweide ook echt als een uitstap. Drie dagen per week organiseren we gratis kompastochten, natuurwandelingen, boerderijtochten... We voorzien ook alle nodige revalidatietoestellen. Die laagdrempeligheid vinden we belangrijk, zodat iedereen de kans krijgt om bij ons langs te komen. Ons publiek is divers: de jongste bezoeker is maar een paar maanden, de oudste komt uit een woonzorgcentrum.”

“Dat ik doe wat ik doe, is gradueel gegroeid. Ik ben begonnen met lezingen te geven toen een vriend me vroeg om iemand te vervangen. Daar ben ik eigenlijk nooit meer mee gestopt. Ik heb nooit een voorbeeld willen zijn – ik deed de Ironman omdat ík die wou winnen, startte met To walk again om mensen te ondersteunen... Ik ben vooral heel blij dat ik vandaag mijn verhaal kan gebruiken om anderen te helpen.”

De Ironman in Hawaii winnen, de Crocodile Trophy (een meerdaagse mountainbikewedstrijd in Australië) rijden, vader worden... Op je website heb je het uitgebreid over je bucketlist. Alle dromen die je had, zijn intussen vervuld. Zijn er nieuwe in de plaats gekomen?

“Eigenlijk niet. En tegelijk ook wel. Ik wil vooral blijven doen wat ik doe. Verder zijn mijn dromen grotendeels verlegd naar wat ik mijn kinderen wil meegeven. Dat zij respectvolle, vriendelijke mensen worden, dat is mijn droom. ‘Je hebt twee handen gekregen: een om jezelf te helpen, en een om uit te steken naar anderen’, zei mijn vader altijd. Dat wil ik mijn kinderen inprenten: het is belangrijk om voor jezelf te zorgen, maar kijk ook om je heen. Er is altijd iemand die een helpende hand kan gebruiken.”

“Eens je ouder wordt – ik zei het al eerder – verleg je automatisch de focus van jezelf naar je kinderen. Nu mijn dromen vervuld zijn, zie ik het als mijn taak dat ik hen kan helpen om hun dromen waar te maken. Is dat niet wat elke ouder graag wil?”

Je wordt dit jaar vijftig. Wat mogen we je wensen voor de komende vijf decennia?

“Het klinkt misschien ironisch voor iemand in mijn situatie, maar dat ik gezond mag blijven. Hetzelfde hoop ik voor mijn familie en vrienden. En voor de rest... Ik heb weinig nodig. Laat me maar genieten van de natuur en mijn kinderen. Ik heb de afgelopen 21 jaar zoveel moois beleefd dat anderen misschien niet meemaken in hun hele leven. Elk jaar dat erbij komt, is dubbel gewonnen.”

Tekst: Maud Vanmeerhaeghe / Foto: Thomas De Boever