Van nieuw lokaal tot KLJ’ers in spe: 5 KLJ’ers over hun nieuw begin

Voor velen is er weer een ‘gewoon’ jaartje voorbijgegaan, maar voor sommigen was 2021 net een jaar vol mijlpalen. Een nieuw lokaal bouwen, een kindje krijgen of hoofdleiding worden van de grootste KLJ-afdeling van het land: het zijn stuk voor stuk spannende gebeurtenissen. Wij spraken vijf KLJ’ers over het nieuwe hoofdstuk in hun leven.

Liesbeth Van Moer (23) van KLJ Beveren uit Oost-Vlaanderen en haar leidingsploeg konden na jaren bouwen eindelijk hun intrek nemen in hun nieuwe lokaal.

KLJ Beveren had al een tijdje een nieuw lokaal nodig, want voordien zaten ze in een ruimte zonder wc’s of bergruimte. De leden hadden wel een tof speelpleintje, maar wisten nooit op voorhand of dat verhuurd was. “Op een dag kwamen de verhuurders naar ons en zeiden ze dat we naar een ander lokaal moesten verhuizen, maar dat we dat wel nog moesten renoveren. Dat zou uiteindelijk evenveel hebben gekost als een nieuw lokaal bouwen, dus dat zagen we niet zitten. Samen met de gemeente gingen we op zoek naar een stuk grond om op te bouwen.”

Vandaag heeft de afdeling een mooi lokaal met aparte wc’s, opbergruimte en een keukentje. “Het is echt plezant. Nu kunnen we gaan en staan waar we willen. We hebben geen eigen pleintje meer, maar wel een gigantisch park. Beter hadden we het niet kunnen treffen.” Dankzij de steun van KLJ Nationaal, ouders, oud-leiding en de gemeente kon de afdeling alles regelen in een dikke twee jaar.

Helaas is er ook een donker kantje aan het verhaal. Een tijdje geleden is er ingebroken in het lokaal. In de keuken was het glas kapot gebroken en hadden de dieven een extra raam opengezet om gemakkelijker binnen te raken. “Er was vooral drank weg, maar ook onze pokerset, truien en de kassa verdwenen.” Intussen vond de politie een zak terug met speelgoed, truien en wat kleingeld. De geldbriefjes waren wel weg, maar bij een latere huiszoeking werd ook de rest teruggevonden. “We zijn blij dat alles terug is”, zegt Liesbeth. Eind goed, al goed!

[Lees verder onder de foto.]

Floor Mabesoone (17) van KLJ Elverdinge uit West-Vlaanderen stampte samen met vier vrienden een nieuwe KLJ-afdeling uit de grond. Eind september vond de allereerste activiteit plaats. Met 27 aanwezigen was die zeker een succes, maar de weg ernaartoe verliep niet helemaal vlekkeloos.

De afgelopen jaren ging het niet zo goed met de West-Vlaamse afdeling. In 2020 bereikte het ledenaantal een dieptepunt en werd de KLJ opgedoekt, maar Floor bleef niet bij de pakken zitten. “Ik vond het echt jammer dat de KLJ was gestopt. Mijn ouders hebben er zelf in gezeten en vertelden daar altijd over. Daardoor kwam ik op het idee om de afdeling zelf opnieuw op te starten.”

Floor kon vier vrienden overtuigen om hun schouders onder het project te zetten. “Eerst waren we met zes, waarvan er twee zijn weggevallen. Dat was lastig en absoluut niet geestig.” De vijf vrienden stonden er niet alleen voor. “In principe waren er geen leden meer, maar we hadden wel nog het budget en het materiaal van de vorige ploeg. KLJ Nationaal bood ons ook veel hulp en dat doet ze nu nog steeds.”

De afdeling staat open voor kinderen van 12 tot 15 jaar. Na de startactiviteiten schreven 21 kinderen zich in en dat aantal stijgt nog altijd. “Dat is echt iets waar we heel trots op zijn. We hadden het niet verwacht, maar de vele huisbezoeken hebben hun nut bewezen. Ja, er is zeker nog plaats voor een KLJ hier.”

[Lees verder onder de foto.]

Ward Mous (18) van KLJ Zoersel uit Antwerpen werd dit jaar medehoofdleiding van een van de grootste KLJ-afdelingen van België. Hij beleeft er zoveel plezier aan dat hij volgend jaar gerust de taak opnieuw op zich wil nemen.

Nadat een van de twee hoofdleidsters op Erasmus ging, kwam er een plaatsje vrij dat Ward met veel plezier invulde, maar dat was volgens hem niet direct de bedoeling. “Ik had totaal niet de ambitie om dat te doen, maar ineens vroeg iemand mij of ik dat zag zitten. Ik dacht erover na, praatte met mijn ouders en met de rest van de leiding. Allemaal zagen ze mij wel als medehoofdleider. Dus ja, waarom niet, dacht ik.”

Ward erkent dat hoofdleiding zijn meer verantwoordelijkheid met zich meebrengt, maar relativeert zijn hoeveelheid werk. “Het is bij KLJ Zoersel de gewoonte om veel taken te verdelen, dus ik doe niet zó veel meer dan anderen. Ik leid nu vooral de vergaderingen en ben het contactpunt voor de leiding. Het is goed dat we met twee zijn en dat je niet alleen verantwoordelijk bent.”

“Het was even wennen, maar alles loopt vlot”, gaat Ward verder. Toch is het volgens hem belangrijk om goed te kunnen plannen. “Je moet elke maand een agenda opstellen. Er zijn altijd dingen waaraan je moet denken of extra taakjes die erbij komen. Zeker de combinatie met studies en hobby’s is soms wat lastig, maar met een goede planning moet dat wel lukken.”

Als hij de kans krijgt, blijft Ward ook volgend jaar hoofdleiding. “Als niemand anders zich geroepen voelt en iedereen vindt dat ik het goed doe, dan zie ik geen reden om te stoppen. Aangezien we een supergoed team hebben, valt de druk op mijn schouders mee. Ik voel toch die ondersteuning van de leiding en dat iedereen wil bijdragen aan een leukere KLJ.”

[Lees verder onder de foto.]

Björn Holderbeke (28), VKB’er (een instructeur die de KLJ-cursussen begeleidt, red.) in Vlaams-Brabant, heeft er een druk jaar op zitten. In 2021 trouwde hij met de liefde van zijn leven Gaya en kregen ze samen een zoontje Lars. Nog maar een jaar geleden gingen ze ook samenwonen. 

Op de vorige kerstdag waagde Björn zijn kans en vroeg hij zijn vriendin ten huwelijk. Drie dragen daarvoor had het koppel ontdekt dat het een kindje verwachtte. Op vijf juni brak de mooiste dag van hun leven aan en stapten ze in het huwelijksbootje, eind augustus verwelkomden ze hun zoontje Lars. “Veel mensen zeggen dat het snel is gegaan en vragen zich af wat ik nu ga doen met mijn leven (lacht). Het is een mooie start geweest en nu kunnen we daarvan genieten: van ons leven, van ons eerste kindje en van onze tijd samen.”

Momenteel ziet Björn nog geen problemen om zijn engagement voor de KLJ te combineren met zijn job als hoofdverpleegkunde en zijn gezinsleven. “Ik kan natuurlijk niet meer zo veel cursussen geven als drie jaar geleden, naar afdelingen trekken en ‘s avonds vergaderen. Daar is nu iets meer planning voor nodig, maar ik merk nog niet dat ik aan het einde van mijn KLJ-carrière zit.”

Volgend jaar wordt Björn 29 jaar. De leeftijd waarop hij moet stoppen (35) komt dus langzaam in zicht, maar zijn functies als volwassenbegeleider bij zijn oude KLJ-afdeling blijft hij zeker en vast nog een tijdje uitvoeren.

[Lees verder onder de foto.]

Regionaal bestuurslid Chloë Lenaerts (24) uit Limburg rondde dit jaar haar studies af en ging aan de slag in de kinderpsychiatrie van Bilzen. Het is haar eerste job, dus de omschakeling van het studentenbestaan naar het werkleven was toch even wennen.

Chloë studeerde eerst orthopedagogie en nadien volgde ze nog een jaartje lerarenopleiding. In juli begon ze te werken als opvoedkundige. “Het is wel een beetje gek om van een heel rustig leven naar een leven te gaan waarin je elke dag moet werken. Dat is heftig. Omdat ik me moest aanpassen aan dat ritme, was ik in het begin ook heel moe.” In haar functie kunnen de verhalen en de getuigenissen van de kinderen ook best zwaar zijn, maar dat kan Chloë gelukkig goed achter zich laten. “Je zou deze job niet kunnen blijven doen als je alles altijd mee naar huis neemt.”

Chloë merkt dat haar KLJ-ervaring goed van pas komt bij haar job. “Op mijn sollicitatie vroegen ze of ik ervaring heb in een jeugdbeweging, omdat ze het belangrijk vinden om ook ontspannende activiteiten te doen met kinderen. In KLJ zitten is dus wel een voordeel. Als je zo’n ervaring hebt, ben je ook creatiever om iets voor de kinderen te organiseren als er ineens een geplande activiteit wegvalt.”

Als tip wil Chloë nog meegeven dat je jezelf echt niet mag verwaarlozen als je gaat werken. “Het is pittig, maar blijf tijd vrijmaken voor je vrienden en hobby's. Soms vergeet je dat je nog vrienden hebt rondlopen (lacht), terwijl je daar veel energie uithaalt.”

Tekst: Igor Bulcke