K op kamp bij KLJ Hakendover: "positieve sfeer door het K-ookboek"

De K van KLJ een plek geven op kamp, hoe doet je dat? KLJ Hakendover ruilt misvieringen voor het K-ookboek, een inspiratieboek met bezinningsmethodieken. Met het K-ookboek op zak zorgen de KLJ’ers voor hun eigen K-moment. “Ondertussen is dat een van de populairste taakjes geworden”, vertelt Gitte Mattheus (22) van KLJ Hakendover.

Wie op kamp gaat, helpt de leiding wel eens een handje met allerlei taakjes. Aardappelen schillen, poetsen en afwassen zijn daar enkele populaire voorbeelden van. Maar bij KLJ Hakendover hebben ze nog een extra taak: een K-moment voorzien. En dat moet, net als die andere taken, elke dag gebeuren.

“Op kamp is de groep opgedeeld in verschillende vendels”, vertelt Gitte. Die vendels moeten elke dag een van onze vijf taken op zich nemen: poetsen, afwassen, knutselen, aardappelen schillen en een K-moment voorzien. Het kan dus zijn dat sommige vendels een taak twee keer doen, maar iedereen doet elke taak sowieso één keer. Vroeger was een van de taken een liedje zingen of een gedichtje voordragen. Toen we het K-ookboek ontdekten (een boek van KLJ waarin heel wat bezinningsmethodieken staan die afdelingen kunnen gebruiken, red.), lieten we de liedjes achterwege, maar mocht de vendel een opdracht kiezen uit het boek. Dat ritueel is heel positief onthaald en is intussen vaste routine geworden. Veel van onze leden vinden dat nu de leukste taak.”

[Lees verder onder de foto.]

Waarom vinden jullie het belangrijk om elke dag een K-moment te voorzien op kamp?

“Onze kleine KLJ heeft niet zo veel leden. Tijdens het jaar is onze werking opgesplitst in een groep voor de -12 en een groep voor de +12, maar op kamp loopt iedereen – van 6 tot 16 jaar – door elkaar. Het is als leiding heel tof om te zien hoe K-momenten de oudere en jongere leden samenbrengen, want soms begrijpen die kleintjes nog niet zo goed wat de bedoeling is. Bovendien moet je bij de opdrachten uit het K-ookboek veel positiviteit en liefde hebben voor de mensen die, letterlijk, naast jou staan. Dat iedereen na een kamp dichter naar elkaar is toegegroeid, is echt mede dankzij die K-momenten. Het is leuk om te zien hoe die twee groepen plots één grote hechte groep worden.”

Wat vinden de leden ervan, dat ze een K-moment moeten voorzien?

“Omdat ze zo enthousiast zijn, hebben sommigen soms zelfs niet door dat een opdracht als een gedichtje schrijven over de K in KLJ gaat. Dan vallen ze precies uit de lucht over die K. Eigenlijk reageerde nog nooit iemand negatief. Da’s zoals met zingen voor het eten: voor elke maaltijd maken we een kruisteken en zingen we ‘Voor spijs en drank’. Er is niemand die zich daar vragen bij stelt. De liedjes zijn een traditie geworden, onze leden kennen het niet anders.”

Welke K-momentjes hebben jullie zoal?

“Een van de opdrachten die elk kamp terugkeert, is een complimentje geven aan iemand die je anders geen complimentje zou geven. Daardoor groeien onze leden merkbaar naar elkaar toe en dat is soms wel nodig na een competitief spelletje. Je speelt die spelletjes dan wel samen, toch wil je iedereen die niet in je team zit levend opeten (lacht). Ook de opdracht ‘Ik wens je…’ uit het K-ookboek is populair. Daarbij schrijven we wensen voor elkaar neer.”

Doen jullie tijdens het jaar ook dingen rond de K van KLJ?

“Tijdens ons kamp gaan we niet naar de mis, omdat we niemand willen verplichten om in een kerk te zitten. Maar na kamp steken we een keer per jaar, samen met de mensen van de kerk, een misviering in elkaar. We proberen die zo kindvriendelijk mogelijk te houden, door bijvoorbeeld samen het KLJ-lied te zingen. Die viering is niet verplicht, maar elk lid is welkom, samen met zijn ouders, broers of zussen. Zo proberen we het familiegevoel een beetje aan te wakkeren en dat werkt wel, want er komen altijd veel mensen op af. Daarnaast is er op paasmaandag ook elk jaar de paardenprocessie in Hakendover. Als KLJ liepen we daar vroeger in mee. Nu niet meer, maar we helpen wel nog altijd op het evenement. En tot slot hebben we de pastorij als ons KLJ-lokaal. We zijn dus altijd verbonden aan de kerk.”

Tekst & foto: Merel Wauters