De kindertijd van K3: “Maak fouten en wees eens stom, dat mag!”

Iedereen heeft in zijn kindertijd wel eens een K3-liedje meegezongen. De meidengroep maakt dan ook bij velen deel uit van een onbezonnen jeugd. Maar hoe kijken Marthe (25), Julia (19) en Hanne (27) zelf terug op die tijd? Wat was hun leukste bezigheid? En waren ze de stille of juist de luide van de klas? “Je moet vooral genieten van het nu, want je kindertijd gaat heel snel voorbij. Doe maar lekker gek en ontdek de wereld.”

Bijna vier maanden na de finale van K2 zoekt K3 heeft het nieuwe K3’tje Julia haar draai gevonden bij Marthe en Hanne. Ook de rust is er na al die tijd ingekomen. “Helemaal routine zal het nooit worden, want onze agenda’s zien er elke week compleet anders uit”, zegt Julia. Toch maken de meisjes van K3, na een opdracht in Berchem, graag even de tijd vrij voor de lezers van Hélaba.

We vallen met de deur in huis: hebben jullie in een jeugdbeweging gezeten?

Julia: ”Ik heb bij de scouting gezeten in Nederland. Dat was rond mijn zevende en slechts voor drie jaar, maar het was wel een positieve ervaring. Ik herinner me vooral de kampen, zo met z’n allen in de koude, midden in een bos. En dat je in het midden van de nacht werd opgehaald voor een nachtspel.”

Marthe: “Ik zat even bij de Chiro, maar een jeugdbeweging was minder mijn ding. Ik heb wat smetvrees, dus dan weet je wel dat in een bos plassen en je in dezelfde badkuip wassen als de anderen niets voor mij is. Ik ging dan stiekem naar het toilet in een hokje. Er was wel een toffe groepssfeer en we deden samen leuke spelletjes, maar dat survivalgedeelte was gewoon mijn ding niet.”

Hanne: “Voor mij was de scouts altijd een plek waar ik mezelf kon zijn. De beste momenten uit mijn leven heb ik daar gehad. Ik deed er coole dingen die ik anders nooit zou durven of gedaan zou hebben. Door die ervaring ben ik heel chill, merk ik, want er is inderdaad niks zo erg als in een bos liggen in een koude slaapzak. Dat gedeelte vond ik ook niet altijd superleuk, maar ik heb er wel mijn beste vrienden aan overgehouden die ik al vijftien jaar ken.”

[Lees verder onder de foto.]

Hoe waren jullie als kind?

Julia: “Ik was een heel druk kind en vond veel leuk, maar ik kon nooit kiezen tussen hobby’s. Zingen, dansen en acteren heb ik altijd gedaan, maar daarnaast heb ik bijvoorbeeld ook nog pottenbakken geprobeerd, zat ik in een knutselklas en heb ik pianolessen gevolgd.”

Marthe: “Ik was een braaf kind en maakte er het beste van. Op school kwam ik met iedereen goed overweg. Af en toe denk ik wel: misschien had ik wat stouter mogen zijn. Als ik nu terugkijk op die ‘stoute’ kinderen van toen, zie ik dat ook zij nu iets bereikt hebben.” (lacht)

Hanne: “Als kind zat ik in mijn eigen wereldje, een beetje naïef en heel onbezonnen. Mijn jeugd was gewoon zalig. Ik kon vaak naar buiten, speelde met de meisjes en jongens in de straat en als ik ouder werd, pakte ik de fiets om naar vriendinnen te gaan.”

Speelden jullie graag buiten?

Marthe: “Ik speelde altijd in een doodlopende straat. Elke avond stond er een spelletje verstoppertje in het donker op het programma. Alle kinderen van de straat deden dan mee. Ik heb het gevoel dat er tegenwoordig minder wordt buitengespeeld dan vroeger, dat vind ik wel jammer voor mijn toekomstige kinderen.”

Julia: “In de zomervakantie gingen we met alle buurtkinderen naar de stad om zwembadjes te kopen die we nadien allemaal opzetten. Dat was zo fijn. Ik was geen kind dat binnen zat en alleen maar televisie keek. Daar hebben mijn ouders erg over gewaakt. Achteraf gezien ben ik hen daar dankbaar voor.”

Wat is jullie leukste herinnering aan die tijd?

Julia: “Mijn ouders, broer en ik hebben één keer dag en nacht volledig omgedraaid, dat zal ik nooit vergeten. Overdag sliepen we en ’s nachts stonden we op om te ontbijten. Nadien groeven we een kuil in een weide waarin we een vuurtje konden maken en daar las mama dan een verhaaltje voor. Mijn ouders namen me altijd mee om dingen te laten zien en avonturen te beleven. Dat is iets wat ik ook graag met mijn kinderen zou doen.”

Marthe: “Aan het einde van mijn straat stond een huis met een oprit die schuin bergopwaarts ging. Daar gingen we heel vaak rolschaatsen, steeds in een treintje achter elkaar. Eigenlijk was die oprit enorm klein en helemaal niet hoog, maar als kind was het een geweldige rolschaatspiste.” (lacht)

Hanne: “Thuis had ik een klein rond zwembadje in de grond. Door in een rondje te bewegen, maakten we er altijd een stroming in. Dat zijn van die kleine dingen die ik toen fijn vond en die me bijblijven.”

[Lees verder onder de foto.]

Ook school maakt een deel uit van je kindertijd. Hoe gedroegen jullie je op de schoolbanken?

Hanne: “Ik was een heel braaf kind. Op mijn rapport stond altijd: ‘Hanne is het zonnetje van de klas’. Toch had ik niet zo’n goede punten. Ik moest altijd hard werken om aan een zes of zeven te raken. Dat heeft soms wel voor een lager zelfvertrouwen gezorgd. School vond ik dus niet altijd top, maar heel het speelplaatsgebeuren wel. Sporten, knutseldagen en zelf toneeltjes maken: dat vond ik ook allemaal leuk en daar verdien ik nu mijn geld mee. Als je je draai niet meteen vindt op school, betekent dat dus niet dat je niet slim bent, maar dat je gewoon je ding nog niet hebt gevonden.”

Julia: “School vond ik nooit echt leuk. Ik had er ook geen motivatie voor, want ik werd niet genoeg uitgedaagd. Ik was lui omdat ik nooit geleerd heb om te studeren, want dat was op de middelbare school ook niet nodig. Met tranen van blijdschap heb ik mijn schoolboeken na mijn schoolperiode weggegooid. Als ik ooit nog een opleiding volg, dan is dat uit eigen wil.”

Marthe: “Ik ging graag naar school, maar werkte niet graag. Alles wat ik moest doen, deed ik, maar daar stopte het dan ook. Vaak maakte ik een taak bijvoorbeeld nog in de ochtend waarop ik ze moest inleveren. Ik was dus altijd wel in orde, maar dan op mijn manier.”

Waren jullie de luide of de stille van de klas?

Julia: “Op mijn rapport stond altijd dat ik te veel praatte.”

Hanne: “Dat stond er bij mij ook vaak op!”

Julia: “En dat is ook nooit meer overgegaan.” (lacht)

Wat wilden jullie worden als kind?

Marthe: “Eerlijk? Ik wou zangeres worden, maar ik wist dat de kans klein zou zijn. Nadien wou ik juf worden en ik ben ook begonnen aan die opleiding, maar toen bleek dat ik een K3’tje kon worden.”

Hanne: “In een vriendenboekje schreef ik ooit dat ik een K3’tje, danseres of zangers wou worden. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik dacht dat het niet zou lukken. Verpleegster, juf of politieagent, dat waren dan de typische beroepen waarvoor ik wou gaan.”

Julia: “Bij mij net hetzelfde. Toen ik een studie moest kiezen, ben ik interieuradvies gaan studeren. Daar ben ik mee gestopt. In de helft van de wedstrijd van K2 zoekt K3 wist ik dat ik iets in de muziekwereld wou doen, ongeacht de uitslag. Misschien zou ik dan wel een muziekopleiding gevolgd hebben.”

Wat willen jullie nog meegeven aan de kinderen van vandaag?

Hanne: “Je moet vooral genieten van het nu, want je kindertijd gaat heel snel voorbij. Doe maar lekker gek en ontdek de wereld. Maak eens fouten en wees eens stom. Je zal blij zijn als je een leuke kindertijd hebt gehad, want er zijn dingen die je nooit echt meer kan beleven als volwassene. Probeer het kind in jezelf een beetje te behouden.”

Julia: “En geloof oprecht in jezelf, vertrouw erop dat het goed komt. Het moment dat je voelt dat iets je niet ligt, zoek dan verder naar wat het dan wel kan zijn. Stop ook niet met ontdekken. En durf af en toe eens met je neus tegen de muur aan te lopen.”

[Lees verder onder de foto.]

Kinderen zijn dol op jullie muziek, maar eigenlijk is zowel jong als oud fan van K3. Hebben jullie daar een verklaring voor?

Julia: “Als mijn ouders bepaalde muziek horen vanuit hun jeugd, kunnen ze die nog altijd woord per woord meezingen omdat die in hun hoofd is blijven hangen. K3-nummers zijn zo catchy dat die ook blijven hangen.”

Marthe: “Veel mensen herkennen zich in de teksten. Daarnaast kan K3 eigenlijk ook alles, hé. En soms denken de mensen dan: als K3 dat kan, dan kunnen wij dat ook.”

Hanne: “We laten ook zien dat het oké is om te zijn wie je bent. K3 zet ook mensen aan om een beetje te dromen en om hun eigen ding te doen. Er is bij ons ook veel positiviteit en je merkt dat mensen daar nood aan hebben. Niks is zo leuk als een liedje opzetten dat good vibes bij je oproept. K3 doet dat wel vaak met haar liedjes.”

Waar zullen jullie over tien jaar staan?

Julia: “Ik hoop dat ik over tien jaar nog altijd bij K3 zit.”

Hanne en Marthe: “Ja, ja…”

Julia: “Mijn doel is om de blondine te worden die het langst bij K3 zit. Dat is elf jaar, want Kathleen zat er tien jaar bij en Josje zeven.”

Hanne: “Dat zou ik wel leuk vinden. Ook ik ga voor minstens tien jaar, dus dat zijn er nog zeker vier te gaan. En zelfs na al die jaren zal ik denken: we doen nog een beetje voort.”

Marthe: “Ik kan niet in een glazen bol kijken, maar ik hoop toch ook dat ik nog een tijdje kan blijven.”

Tekst: Igor Bulcke / Foto: Studio100