Van tiener tot tachtiger: Dertigers-cast over vriendschap door de jaren heen

Met zeven zijn ze, de dertigers die in de gelijknamige serie het mooie weer maken op Eén. De vriendschap die van het scherm spat, stralen ze ook uit ‘in het echt’ als ze elkaar enthousiast begroeten bij aankomst op de set. Kim Van Oncen, Yemi Oduwale, Yannick de Coster en Evelien Van Hamme schuiven aan voor een gesprek over vriendschappen die komen en gaan, vrienden die blijven plakken en dertiger zijn. “Ik hoef niet meer elke week op tafel te staan dansen met vrienden van overal. Eens je de dertig gepasseerd bent, puren de vriendschappen vanzelf uit.”

Hij heeft net nog een reünie gehad met zijn oude Scouts-vrienden, zegt Yemi Oduwale als hij in de zetel neerploft op de set van Dertigers. “Elkaar maanden niet zien en toch meteen de draad oppikken alsof je mekaar gisteren nog sprak, da’s de max, toch?” Kim Van Oncen en Yannick de Coster knikken. “De grens is vaag, maar dat is misschien toch het belangrijkste verschil tussen kennissen en vrienden: het constante. De band die blijft bestaan, ook al hoor of zie je elkaar even niet.”

[Lees verder onder de foto.]

De vrienden waarover Yemi net sprak, kent hij van de jeugdbeweging. Was dat de belangrijkste bron van vriendschap in jullie tienerjaren?

Kim: “Ik heb nooit in een jeugdbeweging gezeten, dus mijn vrienden heb ik elders leren kennen.”

Yemi: “In de jeugdbeweging maakte ik vrienden die gebleven zijn, maar het is niet zo dat ik hen vandaag tot mijn dichtste vrienden reken. Ik heb ook heel wat vrienden uit de acteurswereld, maar hen heb ik leren kennen toen ik al wat ouder was.”

Evelien: “Mijn KLJ-vrienden van vroeger zijn vandaag nog altijd mijn beste vriendinnen. Met dat groepje uit Londerzeel, waar ik opgroeide, heb ik in de jeugdbeweging banden voor het leven gesmeed.”

Yannick: “De vriendenbende uit de jeugdbeweging liet ik achter in Antwerpen (Yannick woont nu in Brussel, red.), maar ik ben zeker dat we boven een pint weer evenveel plezier zouden maken als vroeger.”

Zijn de vrienden uit jullie jeugd dezelfde als die met wie je vandaag de beste band hebt?

Yannick: “Dat is veranderd, maar dat is niet erg. Ik heb geen nood aan grote groepen vrienden, doe maar zo klein mogelijk. Naast mijn familie zijn er vier mensen – mijn vriendin inbegrepen – die ik dag en nacht om hulp kan vragen. Dat is voor mij genoeg. Daarnaast zijn er nog andere vriendengroepen van nu en vroeger met wie ik me amuseer, maar die ik niet zou opbellen als ik met iets zit.”

Evelien: “Dat groepje uit Londerzeel is gebleven, maar er zijn ook vrienden vertrokken en bijgekomen. Dat is het leven. Om een voorbeeld te geven van hoe gek het soms loopt: de straat waar ik woon, is onlangs een leefstraat geworden. Met het mooie weer trekt iedereen ’s avonds automatisch naar buiten, heel leuk om te zien. Intussen zijn daar nieuwe vriendschappen ontstaan. Een van de buren staat bijvoorbeeld altijd klaar met eten als ik lange draaidagen heb. Op dit moment is die groep dus heel belangrijk in mijn leven, maar het is realistisch dat die weer naar de achtergrond verdwijnt mocht ik ooit verhuizen.”

Hoe uit vriendschap zich voor jullie?

Kim: “In onvoorwaardelijkheid. Keistoeme dingen doen en elkaar toch graag blijven zien. Of tegen de ander kunnen zeggen dat hij dom bezig is, zonder dat dat iets aan jullie band verandert.”

Yemi: “Van vrienden verwacht ik dat ze er zijn op momenten dat alles tegensteekt en niets loopt zoals het moet. Toen ik een aantal jaren geleden serieus in de put zat, stelde een vriendin voor dat ik een tijdje bij haar zou intrekken. Zij heeft mij erdoor geholpen, en voor haar heb ik later hetzelfde gedaan.”

Kim: “Aanvoelen wanneer je mensen rond je nodig hebt, maar ook wanneer je alleen wil zijn, en daar begrip voor hebben: dat is vriendschap. Van vriendinnen die net mama zijn geworden, weet ik dat ze zich de eerste maanden in hun babybubbel zullen terugtrekken, dus zien of horen we elkaar dan wat minder. Da’s helemaal oké, we pikken de draad later wel weer op.”

“Andersom ook: vrienden voelen aan wanneer je alleen bent, maar dat eigenlijk niet wil zijn. Ik verloor mijn beste vriendin toen ik begin de twintig was. De eerste verjaardag na haar dood kwam eraan en ik voelde me rotslecht. Een andere vriendin is me thuis komen halen en we zijn in putje winter op mijn vriendin gaan proosten op het kerkhof. Dat we later die avond met bevroren handen over de gesloten poorten van het kerkhof hebben moeten klimmen om naar huis te kunnen, laten we even achterwege. (glimlacht) Ik ga nooit vergeten wat het toen voor mij betekende dat die vriendin er was op dat moment.”

Er zijn op de moeilijkste momenten: is dat het mooiste wat een vriend ooit voor jullie deed?

Kim: “Dat blijft toch hangen, ja. Pas op, vriendschap gaat niet enkel om die ‘grote’ momenten. Daarnet FaceTimede ik met een paar vriendinnen die samen op een terras zaten. Ze bestelden een cava voor mij – die ze weliswaar zelf hebben opgedronken – om mij het gevoel te geven dat ik er toch bij was. Het zit soms in de kleine dingen.”

Evelien: “Ik ben meter van het kindje van een de vriendinnen uit het KLJ-groepje – qua mooi gebaar kan dat wel tellen. Door dat meterschap maak ik nu op de een of andere manier deel uit van haar gezin. Dat heeft onze vriendschap een nieuwe dimensie gegeven. Iets helemaal anders, maar wat ook symbolisch is voor de vriendschap binnen ons groepje: de kuikenmomenten. Toen een van de vriendinnen vijftien jaar geleden voor een jaar naar Amerika vertrok, ging ze door een moeilijke periode. Een vriendin had haar toen een survivalpakket opgestuurd met een opwindkuiken, om haar wat op te peppen. Sindsdien is dat kuiken symbolisch: merken we dat het minder gaat met een van ons, dan geven we het kuiken door, als een teken dat we er zijn voor elkaar.”

Naast de vrienden uit de jeugdbeweging, hun tienerjaren en studententijd, hebben de dertigers ook elkaar. De eerste keer dat ze samen rond de tafel zaten, was er boenk op. Daar is de basis gelegd voor een vriendschap op en naast de set. “De avond voor de eerste opnames gingen we samen eten”, zegt Yannick. “Dat was een bangelijke avond, het klikte meteen. En dat is nog altijd zo. Als we voor opnames een week in de Ardennen verblijven, zijn we eigenlijk gewoon een groep vrienden samen op vakantie. Dertigers heeft onze vriendschap in beton gegoten.”

Hoe komt het dat het zo goed klikt tussen jullie?

Evelien: “We zijn allemaal op hetzelfde moment in een trein gestapt waarvan we niet wisten welke richting die uitging. Niemand van ons had verwacht dat Dertigers zo’n succes zou worden. Aangezien we alle zeven niet zo bekend waren voor we hieraan begonnen, zijn we allemaal op hetzelfde moment beginnen groeien. We bevinden ons professioneel gezien op ongeveer dezelfde plek in ons leven, waardoor we veel aan elkaar hebben.”

Yemi: “We hadden allemaal Dertigers in ons hart gesloten nog voor we de eerste keer op de set stonden. Dat gezamenlijke doel – ons smijten en van Dertigers een succes maken – schept een band. De ploeg is ook beperkt: dat is het verschil met Thuis, bijvoorbeeld, waar er gewoon te veel acteurs zijn om met iedereen een hechte band op te bouwen.”

Professioneel gezien lopen jullie paden gelijk. Lijken jullie ook op elkaar qua karakter?

Kim: “Helemaal niet. We hebben allemaal zo’n verschillend profiel dat je eigenlijk niet zou verwachten dat we matchen. Het enige wat we gemeen hebben, is dat we onszelf niet te serieus nemen.”

Yannick: “Hadden we elkaar niet via Dertigers leren kennen, maar gewoon op café, bijvoorbeeld, dan was waarschijnlijk nooit zo’n hechte vriendschap ontstaan.”

Evelien: “Ik vind dat wel interessant, allemaal verschillende profielen binnen een vriendengroep. Wat kan je van elkaar leren als iedereen hetzelfde is?”

[Lees verder onder de foto.]

Zoeken jullie nu andere dingen in vriendschap dan pakweg tien jaar geleden?

Yannick: “In het verleden waren vrienden meer gelinkt aan bepaalde activiteiten, zoals uitgaan. Nu ga ik niet meer elke dag op de lappen, dus zijn die vrienden naar de achtergrond verdwenen.”

Yemi: “Ik weet nu veel beter wie mijn echte vrienden zijn. Door de jaren heen zijn de vriendschappen uitgepuurd.”

Evelien: “Ik denk dat dat samenhangt met hoe je zelf veranderd bent. Ik ben niet meer de Evelien van toen ik twintig was, dus het is logisch dat ook mijn vriendschappen veranderd zijn. Het belangrijkste is dat er ruimte is om samen te evolueren.”

Hoe hard zijn jullie zelf veranderd? Wat is het grootste verschil tussen twintiger en dertiger zijn?

Yannick (snel): “De vrijheid.”

Kim (verbaasd): “Echt? Ik voel me toch precies net iets minder uitgelaten dan toen ik twintig was, maar dat ligt waarschijnlijk aan het feit dat ik mama ben geworden. Moe, dat ben ik vooral sinds ik dertiger ben.” (lacht)

Yemi: “Ik kan me wel vinden in wat Yannick zegt. Wanneer je twintig ben, ligt alles nog open, maar je beseft het niet. Je laat je leiden door sociale verwachtingen. Daar ben ik volledig klaar mee. Wat anderen van mij denken, laat mij koud. Komen er geen kinderen? Daar heb ik nu vrede mee. Deze jaren zijn dus vooral rustiger dan tien jaar geleden.”

Kim: “Die rust herken ik dan weer wel. Tien jaar geleden waren er nog heel wat vraagtekens – vind ik een partner, word ik moeder... – die nu allemaal zijn ingevuld. Dat ik me daarover geen ‘zorgen’ meer hoef te maken, is fijn. Verder maak ik nu meer weloverwogen keuzes. Als ik vandaag op iets ‘ja’ zeg, dan is dat omdat ik het écht wil doen.”

Hoe zien jullie jezelf evolueren de komende jaren?

Yannick: “We zijn alleszins nog niet ‘af’. Dat zou maar saai worden.”

Yemi: “Waar we als twintiger nog alle kanten konden uitschieten, is de basis nu wel gelegd, geloof ik. Af zullen we nooit zijn, maar we kunnen wel voller worden – figuurlijk dan. Alles wat ons overkomt, zal ons karakter verder vormgeven.”

Evelien: “Dat geloof ik ook. Er is nog ruimte om te evolueren, en sterke vriendschappen evolueren dan mee. Het belangrijkste is dat je moeite blijft doen om nieuwe herinneringen te maken. Niet blijven hangen in het verleden, maar samen dingen ondernemen. Daar moeten we met Dertigers trouwens ook eens werk van maken.”

Yemi: “Alles wat we het afgelopen jaar hebben moeten missen, halen we in als alles weer mag.”

Kim: “Ik houd mijn hart al vast. Sinds ik de dertig gepasseerd ben, blijven de katers ook veel langer hangen.” (lacht)

Tekst: Maud Vanmeerhaeghe / Foto: Thomas De Boever